KOŚCIÓŁ PW. NARODZENIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYJI PANNY W STRZESZOWIE

KOŚCIÓŁ PW. NARODZENIA Najświętszej Maryji Panny  W  STRZESZOWIE

Kościół pod wezwanie Narodzenia Najświętszej Maryi Panny pochodzi z II połowy XIII wieku. Jest to budowla wykonana z kostki granitowej, salowa, na planie wydłużonego prostokąta, orientowana, pierwotnie bez chóru i wieży. W XVI wieku portale południowe zamurowano. Na początku XVII wieku kościół przebudowano nadając mu barokową szatę. W 1739 roku wzniesiono wieżę kościelną, ta jednak zawaliła się w 1777 roku; wkrótce jednak (1782) została odbudowana. W 1861 roku przystąpiono do gruntownej renowacji zniszczonego kościoła.

Od zachodu przebudowano ponownie wieżę, tworząc konstrukcję ryglową, krytą dachem namiotowym. Przemurowano otwory okienne i zmieniono ich układ. Obmurowano cegłami krawędzie szczytu wschodniego i zamurowano portal południowy. Mur wokół kościoła zbudowano w 1864 roku. W 1896 roku rozebrano wieżę i zbudowano nową o kształtach neogotyckich. Rok później przebudowano partię zachodnią kościoła. Wzniesiono wówczas ceglany szczyt zachodni. Przypuszczalnie w tym okresie zamontowano emporę chóru. Kościół pw. Narodzenia NMP poświęcony został 8 września 1947 roku przez ks. Tadeusza Sorysa. W 1956 roku pomalowano wnętrze kościoła oraz wykonano dekorację ścienną. We wrześniu 1961 roku wstawiono nowy ołtarz i trzy figury ołtarzowe: Najświętszej MP, św. Józefa i św. Antoniego. W 1976 roku wykonano główny ołtarz z kamienia, wykonano nastawę, która wraz z figurą Najświętszej MP tworzą tło dla tabernakulum, wydzielono zakrystię w podchórzu.

Kościół jest orientowany, salowy, na rzucie wydłużonego prostokąta o wymiarach 10,50 x 28,70 m, przykryty dachem dwuspadowym, z przylegającą od zachodu trójkondygnacyjną wieżą o wymiarach podstawy 5,40 x 4,40 m. Elewacja w dolnej kondygnacji jest jednoosiowa z portalem od frontu i oknami od północy i południa. Ściany drugiej kondygnacji są jednoosiowe, z okulusem, trzeciej – dwuosiowe o osiach wyznaczonych przez okna i blendy. Elewacje kościoła od północy i południa zwieńczone są oryginalnym, kształtowanym gzymsem (z profilem wałka i wklęski), ponad którym znajduje się XIX – wieczny gzyms ceglany. Obie elewacje są sześcioosiowe o osiach wyznaczonych przez otwory okienne, z których dwa wschodnie w ścianie południowej i cztery wschodnie w ścianie północnej posiadają kamienne oryginalne obramowanie, pozostałe – w ceglanych opaskach. Elewacja wschodnia jest trójosiowa, z symetrycznie rozmieszczonymi otworami okiennymi. Szczyt ma ceglane krawędzie i mały krzyżowy otwór. Elewacja zachodnia – wieżowa – jest bezosiowa w części korpusowej.

We wnętrzu znajdują się: na ścianie północnej – wczesnobarokowe epitafium z 1598 roku, empora chórowa z XIX wieku, w kruchcie podwieżowej – neogotycki detal architektoniczny (żebra sklepione i konsolki). Na wieży umieszczony jest dzwon z 1579 roku.